Neredesin? Nerelerdesin?

Neredesin? Nerelerdesin?

Gözlerim sana bakmaz oldu,
Neredesin? Nerelerdesin?
Beni benimle bırakıp giden sen!
Söyle şimdi;
Neredesin? Nerelerdesin?
Bana “unut” dediğin gün,
Ben unutamadım ki…
Seni nasıl unuturum?
Kavgalarımızı, şakalarımızı, Âşık’ımızı…
Allah’ın verdiği canı Allah alır biliyordum
Anladım ki sizin gibilerde alabiliyormuş!
Söyle zalim, söyle aşkım Neredesin? Nerelerdesin?

İstanbul

Sensiz günler geçirdim,
İstanbul’a anlattım, İstanbul’a söyledim.
Seni senin kokunu İstanbul’un,
Güllerinde buldum.
İstanbul bana seni hatırlatıyor.
Oda senin gibi çaresiz!
Kendine kızıyor, fakat hıncını,
Bizim gibi zavallılardan çıkarıyor.
İstanbul, tıpkı sen,
İstanbul’da senin gibi çaresiz!
İstanbul’da senin gibi,
Acı çekmeyi seven, acı çektiren!
İstanbul sen!
İstanbul… İstanbul…

Bizi Ayıran

Her şeye katlanırım derdim,
Olmuyormuş,
İnsan “aşk” acısına katlanamıyormuş.
Seni görmez olmasaydı bu gözler,
Dokunmasaydı ellerine bu eller.
Yazmasaydı bu gönül seni “aşk” defterine.
Sonsuzluk bu,
Bekli de küçük bir umut.
Sen benim için bir ömür…
Ölüm olsa ayrıldık desek,
Ortada ne ölüm var ne ecel.
Ayrıldık ama!
Ben sana dokunamaz oldum,
Seni görmez oldum.
Seni senle yaşamaz oldum…